جستجوی این وبلاگ

۲۳ آذر ۱۳۹۴

کشور کردستان

بعنوان یک ایرانی وطن پرست و متنفر از جدائی طلبی، هماره در چند سال اخیر یکی از آرزوهایم استقلال کردستان بوده است!
چون این استقلال طلبی با تمام انواع دیگرش فرق دارد:
کردها بزرگترین ملت بی کشور دنیا هستند که یک وادی مستقل حق طبیعی شان است و چه جایی بهتر از مناطق اربیل و سلیمانیه...؟
البته کردستان بزرگ که تمام شرق ترکیه و غرب ایران تا مدیترانه را دربردارد، هم مثل ترکستان و ایران بزرگ رویایی کودکانه است که آن مد نظرم نیست و میدانیم که "تهدید با سنگ بزرگ هم نشان از نزدن است".

اما در واقع به گمانم امروز با عملی که ترکیه نشان داد که البته بر سر اجبار حاصل شده بود و نه شعور و اختیار که همانا نصب پرچم خورشید نشان کردستان در کنار عراق هنگام دیدار رئیس اقلیم با نخست وزیر ترکیه بود، از همیشه به این مهم نزدیک تر شده ایم.
شلوغ کاری و پروپاگاندای چند سال اخیر سرویسهای اطلاعاتی برون مرزی جهان پیشرو در سوریه و ساخت لولو خورخوره ای به نام داعش از ابتدا هم معلوم بود که استارتی بوده است برای حذف اسلام سیاسی از منطقه.
ابتدا یک مترسک درست کن، بعد خودت به جانش بیفت و در کنارش سیاستهایت اصلیت را پیاده سازی کن. کلیشه مضحک سیاست خارجی اونوریها.
ولی اینبار برخلاف همیشه به آینده منطقه امیدوارم.

به داشتن همسایه و همخونی مستقل در کنار سرزمینم افتخار خواهم کرد.
از شعار دادن متنفرم ولی این یکی را حیفم میاید که فریاد نزنم.
حتی شعارگونه:
"پاینده باشند ملل منطقه و نابود باد اسلام سیاسی در همه فرم."
 می اندیشم راه عبور از سد اسلام سیاسی و حکومتی خاورمیانه و در راس آن ایران، از کشور آتی کردستان میگذرد.
یک منطقه با چشم اندازهایی بدیع و حکومتی کاملن سکولار.
امید دارم که پس از کردستان، ایران هم روزی مستقل گردد.

هیچ نظری موجود نیست: