مرگ

با   روز  همیشه  به   سر   آید    بساط    دی

هرگز  به  چنگ   در  نمی افتد  هر آنچه  شد

انگار   قصه    و    رویایی     بیش     نیست

هر آنچه  از  این  پیش  گذشت  و  فسانه   شد

بی  هیچ    اراده   به   زمین   پای   مانده ایم

با   جبر   نیز   عمر،   زمان  را   پیــاله  شد

در فکر غوطه ور که چه باشد هدف ز زیست

وقتی   که   همان  فکر   نیز    نا اراده  شد

تا    زنده   مانده ایم   به   ظاهر   که  واقعیم

لیکن   وقوع   ما   عدمی    در    ادامه   شد

گویی   گذشت  عمر  بر مظان   باطل   است

بطلان    عمر    نیز    حساب  «زمانه»  شد

با   مرگ  هر  نفس ،  تمام   هم   و  غم   او

بر   تارک    جهان   بنشست  و    ترانه   شد

این  چرخه های  ممتد  مرگ و حیات و مرگ

تنها   به  نفع   کلان   روح    بی کرانه    شد

ما  نیز  در  تلاش   بهر  حفظ   نسل   خویش

دائم     کمک    کنیم    مرو    جاودانه    شد

بایسته است و نیک،  جای  فکر سوی   مرگ

با  زنـــدگی  مغـــازله  کرد  و  جـوانه  شد

تنها  زمانی  وحشت   از   مرگ  منطقی ست

کان  ترس ِ به دل، عبرت یک  ستمکاره  شد

باید  که  دراندیشه  بُوَد جای  مرگ، زیست

وقتی  همه  تعریف   جهان،   زورخــانه شد

وقتی برای بود، اجــــــــــــــازتی ز من نبود

پس کشف روز نابودی ام هم بهــــــــــانه شد