الان که فکر میکنم میبینم بهترین جای زندگی در روی کره زمین جایی است که هم مدام باد بیاید و هم حسابی بارانی باشد!
اینقدر در این خشکستان سکون و استرس، باد و باران ندیده ام که رسما دارم دق می کنم😫.
اصلا آدم با دیدن باد و باران است که زندگی اطرافش را همواره جاری و زنده می یابد نه با مشاهده ی مکرر... و مکرر... و مکرر ایستایی و یابسی اقلیم و بی مهری و تحریم، آنهم در "شهرواره ای" که علاوه بر خِسَّت آسمانش، باید با بی میلی تمام مدام شاهد برهوتی بی پایان نیز باشی از کاهلی، بلاهت و بیشعوری فرد سُمان کف روی اطراف و اکناف و اصناف و کوی و برزن و دامن!
همانانی که در روزگارانی قدیم و آن دهری از آنان یاد میشد به لفظ "همشهری"!