شوخی با حافظ

دو سال پیش مطلب جالبی پیدا کردم در اینترنت که انگار صائب تبریزی خواسته با بیت معروف حافظ بزرگ، (اگر آن ترک شیرازی...) به اصطلاح مزاحی کند و نظر خودش را در ارتباط با بخشیدن هدیه به ترک شیرازی به نوعی دیگر بیان نماید و البته در ادامه نیز شهریار جوابی به نظر ایشان داده و به این شوخی دامن زده است. 

بدون در نظر گرفتن صحت و سقم این مناظره آهنگین جالب، من هم بد ندیدم به این قضیه بپردازم و یک کم این شوخی را به روز کنم و نظرم را در همان ساختار، بیان. خلاصه نتیجه اش این شد که در پایین می بینید (البته به هیچ وجه قصد قیاس ندارم خودم را با ایشان که هر کدام دارای مقام خاص خود در ادبیات هستند، زین سبب با رنگ کردن اسامی آنان هم خواستم قدر و منزلت ایشان را به نوعی نمایش دهم و هم بی قدری خود را در این عرصه. این کار صرفن یک شوخی با شاعران است)

.

حافظ

.

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

.

صائب تبریزی

.

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را

هر آن کس چیز می بخشد، ز مال خویش می بخشد

نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

.

شهریار

.

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را

هر آن کس چیز می بخشد، بسان مرد می بخشد

نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند

نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را

.

مهرداد(من!)

.

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم گزنده تیغ بُرا را

هر آن کس چیز می بخشد، به زعم خویش می بخشد

یکی شهر و یکی جسم و یکی هم روح و اجزا را

منی که سخت بیزارم ز هرچه خال هندو است

برم نزد طبیب پوست من، آن یار زیبا را

و با نجوا بگویم من، "سر و دست و تن و پا" هست

همان "اجزا"؛ که صائب گفت قبلا شهریار، ما را!

.

و احتمالن این داستان کماکان ادامه دارد...

فوریه 2006 آلماتی