دیروز بالاخره پس از سالها یک خبر نوید بخش آمد که کمی به آینده ایران امیدوارتر شدم و آن دیدار مسیح علینژاد (مسیح ایران) با مکرون "پرزیدنت کشوری که خمینی را برایمان لقمه گرفت" بود. این دیدار با اینکه غیر رسمی بود ولی بسیار اهمیت داشت و نوید روزهای خوب پیش روی را می دهد.
در حقیقت یکی از آرزوهای من در خصوص راهکار "واقعی" عبور از جمهوری اسلامی به واقعیت نزدیک شده است. که آن دیدار اپوزیسیون واقعی و نه فیک جمهوری اسلامی با سران فتنه 57 (اعضای اصلی G7 فعلی) برای برداشتن حکومتی است که خودشان بروی کار آوردند.
از سنین نوجوانی با دیدن فیلمهای سینمایی ترسناک در VHS که در رأسشان جنگیر ویلیام فریدکین (The Exorcist 1973) قرار داشت و همزمان خواندن کتابهای علمی تخیلی ژول ورن و جی اچ ولز و همچنین کتابهای رازآلود و معمایی که سرامدشان کتابی بود با نام فارسی "ارابه خدایان" (Chariots of the Gods? Unsolved Mysteries of the Past)؛ تا همین یکی دو ماه پیش یعنی چیزی بیش از سی سال آزگار، من که آدمی بار آمده ام که بسیار سعی می کنم منطقی و زمینی بیاندیشم و با فکت و استدلال علمی نظر دهم؛ از شما چه پنهان که هماره گوشه چشمی هم به آسمان و دنیایی ورای این جهان داشتم و از این فاکتور ناثبوتی هم در برخی تفکراتم بهره میجستم.
آیا هرگز دقت کرده اید که در اعتراضات اجتماعی بت داران و بت سازان همیشه پیروز بوده اند و بی بتان یا معترضین بی رهبر هماره بازنده؟ چرا؟...چون ذات انسان معمولا تمایل به بت سازی و بت پرستی دارد و نه آنارشی و حکومتهای اشتراکی.
توضیح بیشتر دهم؟ بروی چشم!
مقدمه یک: متاسفم، متاسفم و باز هم بسیار متاسف و ناراحت و خشمگین و افسرده هستم که بایست متن زیر را حتما در همین زمان حساس (اعتراضات قتل مهسا امینی) بنویسم. کاش دنیا اینگونه نبود. چقدر زیبا میشد اگر چیزهایی که ذیلا میخواهم بنویسم وجود نداشت و چرخ دنیا به خواست و اراده و تصمیم آزادی خواهان و خردمندان می گشت. ولی چه کنم که چنین نیست. چه کنم که مردم عادی بجان آمده از ِظلم و بیداد و استبداد چه مسلح و چه غیر مسلح بدون حمایت قدرتی برتر چه داخلی و چه خارجی بانی تغییرات رادیکال ساختاری یا همان براندازی حکومت‌ها نمی‌شوند.
خیلی خوشحالم که هنوز جوهر پست قبلی ام خشک نشده!، مردم و دولت "فخیمه"* انگلستان کاری کردند که صحبتهایم در خصوص کندی ذهن نخبگان یوروپید (نژاد مغرور سفیدپوست اروپایی) بیشتر اثبات گردد:
از آنجا که مدتیست نوشته های اخیر من در خصوص تاریخ معاصر ایران رنگ و بوی تئوری یا توهم توطئه یا همان (Conspiracy theory) به خود گرفته درحالیکه خود من آدمی به شدت واقع گرا و اهل استنتاج بر اساس فکتها و مستندات علمی هستم، لازم دیدم که برای آیندگانی که احتمالا روزی از این حوالی رد میشوند تا شاید خدای ناکرده ناپرهیزی کنند و بخواهند نوشته های مرا نیز مطالعه کنند؛ توضیحی ضروری در این پست بدهم. پس ای آیندگان؛ با من همراه شوید:
نمیدانم تکلیف آدم با ترانه ای با مضمون اجتماعی عالی که فوق العاده از لحاظ موسیقی و سازبندی و تنظیم زیبا و قدرتمند است ولی از شعری سست یا مهجور رنج میبرد، چیست. اگر شما میدانید راهنمایی کنید چون من اکنون با این وضعیت روبرو هستم:
سال هشتاد و چهار یعنی هفده سال پیش که آخرین سالهای تجرد خویش را طی مینمودم در سن سی و یک سالگی؛ متنی نوشتم به نام "من و زن". و مدتی بعد هنگامیکه صاحب وبلاگ شدم آن را با یک سری متون دیگر در همین وبلاگ قرار دادم. فحوای آن مطلب که شما می توانید در این آدرس بخوانید، این بود که من نمی توانم زن را بفهمم و دلایلش را هم تا آن حدی که برایم مسئله ساز شده بود در آن سن و سال و شرایطم در آنجا نوشتم:
نمی دانم آیا شما نیز چون من جلوی تلویزیون چنان حرص خورده اید که غم باد بگیرید! بیماری که من در سن نوزده سالگی دچارش شدم (گواتر) که علت آنرا صدالبته صدا و سیمای مزخرف جمهوری اسلامی میدانم:
میخواهم این پست را با یک پرسش آغاز کنم: آیا امارت اسلامی افغانستان برای نیاز اروپا به نیروی کار پس از کرونا شکل گرفت؟
شما چه فکر می کنید؟
امروز یک فیلم کارتونی دیدم که دیدم عجیب در راستای پست قبل من هست در خصوص جنگ انسانها با هیولاها (اورکها) در مجموعه داستان "ارباب حلقه ها". نام انیمیشن بود "هیولای دریا" (The Sea Beast) محصول همین امسال:
پس از تحلیل دو فیلم معروف هابیت و ارباب حلقه ها (حتما اگر آن دو مطلب را نخوانده اید از همین دو لینک سرخ رنگ معرفی شده بخوانید)، چون فکر میکنم ایده اصلی پشت این داستانها یعنی تقسیم دنیا بین "خیر و شر" و هشدار برای دفاع از خیر و سپس حمله به نیروهای شر همواره توسط سیاستمداران چهار کشور گروه جی 7 که چه بسا مهمترین کشورهای عرصه بین المللی تاریخ معاصر هستند (ایالات متحده امریکا، آلمان، فرانسه و انگلستان)* به شکلی بسیار جدی درجریان است؛ به حدی که اصول سیاست خارجی خود را بر این نظرگاه کارتونی کنترل شر و نگاه داشتن آن شر کذایی در فاصله هایی دور از مرزها و سرزمین های خود تنظیم میکنند؛ لذا برآن شدم تا این موضوع را در اینجا باز کنم:
با درود خدمت خوانندگان محترم وبلاگ همانگونه که در اینجا به تاریخ 5 اسفند ماه 98 قولش را داده بودم ادامه تفسیر خود را از داستان هابیت ها که کتاب مستقلی به نام ارباب حلقه هااست و در سه اپیزود نسخه ای سینمایی و بسیار مشهور و پرفروشی از روی آن نیز ساخته شده است را بالاخره در اینجا و این زمان تقدیم حضورتان میکنم:
نمیدانم چرا؛ ولی چند روز است عاملی بس قوی مرا با وجود امتناع خودم، مدام وا میدارد تا این پست را بنویسم و در اینجا قرار دهم!
من هماره سعی کرده ام علمی و منطقی صحبت کنم و حتی المقدور از فرضیه های بی بنیان بپرهیزم ولی این مطلبی که امروز در این شهر مسقط می نویسم از منظر خودم فرضیه ای است ناثبوتی ولی اجباری برای نگارشش دارم که گویی دست خودم نیست:
امروز یک بیت شعردیدم در استوری اینستاگرام آقای ایرج جنتی عطایی غول صنعت ترانه نوین ایران زمین که متاسفانه دارای یک پالس منفی شگفت آور برای من بود. آن هم از جانب شخصی که همیشه برایم ارزشمند و هنرمند واقعی بوده و هست و خواهد بود. و آن موج منفی این بود که ایشان ملت را به بروز خشم دعوت میکردند:
باتری های آینده براحتی میتوانند بیلیونها سال شارژ نگه دارند.
دلیل من: سیارات و ستارگان
این اجرام، بیلیونها سال است که دائم در حال چرخش و گردش اند و باتری مرکزی هسته آنها همیشه در این مدت فعال بوده و کمابیش تا بیلیونها سال دیگر هم ظاهرا به قوت خود باقی خواهد ماند.
بمناسبت یتیم شدنم در تاریخ 29 اردیبهشت ماه امسال! در اینجا مطلبی می نویسم که شاید باید بدلیل اهمیت آن خیلی پیش از این می نوشتم که البته یا وقت نمیشد و یا فراموش میشد ولی واقعه فوت پدر سبب شد تا بالاخره این متن را که در مورد "شرایط و قوانین مرده پرستی" است را در این ساعت خدمت خواننده محترم وبلاگ ارائه نمایم:
هارای هارای من فارسم و تورکـها را هم دوست دارم
کرد و بلوچ و لر و لک، همـــه رو از دم دوست دارم...(ادامه👇👇👇)
چندی پیش همینطور کاملا اتفاقی که کانال عوض میکردم در یک شبکه تیلبغاتی ایرانی چشمم خورد به یک قسمت از تئاتری بسیار زیبا با رقص و موزیکی معرکه (که مدام کلمه عشق در آن تکرار میشد) که شگفت زده ام کرد. البته متاسفانه سریع قطع شد و رفت روی آگهی! و بعد از آنهم طبق معمول این شبکه های آبکی تبلیغی که معلوم نیست کی پشتشون هست بعد از آگهی نیم ساعته رفت سراغ چیز دیگر و یک برنامه دیگر پخش شد. اما همان چند دقیقه کوتاه چنان بود که من خدمت جناب گوگل شرفیاب بشوم و با انواع ترفندهای جستجویی که آموخته ام درصدد یافتش برآیم. خوشبختانه پیدایش کردم:
شاید خیلی زود باشد که تنها با گذشت هفت قسمت از سریال تفکیک (Severance) بخواهم داستان آنرا نقد یا آنالیز کنم ولی این سریال بقدری پرمحتوا و فلسفی است که تا همین جای قصه هم میتوان فارغ از ادامه آن و رمزگشایی های آتی (البته اگر اتفاق بیفتد و مثل سریال معمایی معروف "گمشده" Lost، به حال خود رها نشود) به مفاهیم عمیقی که ارائه میکند پرداخت. داستان از این قرار است:
یادش بخیر، تابستان سال 84 بود که متنی روی کاغذ نوشتم درخصوص راه حل چگونگی گذار از حکومت حاکم بر ایران. حدود دو سال بعد از آن تاریخ هنگامیکه یاد گرفتم چطورمیتوانم وبلاگی بسازم آنرا در همین وبلاگ منتشر کردم در اینجا. (لطفا حتما آنرا بخوانید، میدانم متنی بلند است ولی حداقل این قول را میتوانم به شما بدهم که از صرف وقتتان در این خصوص ضرر نمی کنید).
ولی شوربختانه هنوز پس از گذشت اینهمه سال باز می بینم که نخبه های ایرانی خارج از کشور هنوز در حال پریدن به هم هستند و تو گویی این روش زشت تمامی ندارد و خانمها و آقایان روشنفکر سوراخ دعا را بالکل گم و گور کرده اند:
شراب و شاعر:
یکی از مواردی که در شعر فارسی همیشه مایه تعجب و حیرت بوده اینست که عده ای سخت در تلاش هستند تا شراب و می و باده را به غیر از معنای حقیقی اش که مایعی است حاصل از تخمیر میوه جات مختلف مخصوصا انگور؛ تعبیر به عشق پروردگار و محبت الاهی و مراقبه کنند و از ساغر (جام شراب) بعنوان دل عارف؟! یاد کنند و ساقی (شراب ده) را هم خدا و ذات الاهی در نظر آورند و مستی حاصل از باده گساری را هم وصال به معشوق و آگاهی حقیقی خوانند!:
شاعر یا دراکولا؟
نزدیک بهار است. کتاب «گلستان» را باز می کنم بلکه با کمک مصلح الدین سعدی شاعر پرآوازه شیرازی دمی هم که شده از این دنیای شلوغ و غمبار این روزها جدا شده، پناه ببرم به خُنَکای روزگاران کهن. روزگاری که پنداری وضعیت زندگی با طبیعت و گل و بوستان عجین بوده است و بقول خودش:
جنگ اوکراین، آغازی شد بر پایان پوتین که در امتداد آن گریبان دنباله هایش منجمله رژیم سرکوبگر و مستبد جمهوری اسلامی را هم خواهد گرفت.
دیگر آزادی زیاد دور نمی نماید.
حالا دو صحنه هم از ویژه بودن حمله نظامی روسیه را ببینیم:
در حال ویرایش مطلب قبل بودم که یک سوال مهم در ذهنم جرقه زد و آن این بود که «چرا ما شرق شناس یا اصطلاحا مستشرق یا خاور شناس (Orientalist) داریم ولی حتی یک بار هم در طول تاریخ تمدن انسان به یک انسان مستغرب یا غرب شناس یا باخترشناس بر نمی خوریم؟» که بار سفر از مشرق زمین بسته باشد و به خواست خود و برای تحقیق به غرب (اروپا و یا حتی آفریقا...قاره آمریکا که پیش کش!) رفته باشد و یک کتاب از چگونگی زیست مردم آن نواحی تحریر کرده باشد:
بمناسبت دو واقعه وحشتناک که هر دو از یک ریشه شکل گرفتند و در یک مقطع زمانی یعنی دهه ی به اصطلاح فجر (و در اصل زجر) به فاصله 43 سال از هم بوقوع پیوستند که یکی انقلاب وحشتناک57 بود ودیگری قتل ناجوانمردانه دختر17ساله اهوازی؛ مثنوی زیر را در یکصد ودوازده بیت بصورت صوتی و نوشتاری تقدیم دوستان مینمایم: (برای خواندن راحت در موبایل، لطفا گوشی خود را افقی نگه دارید)
نقل هرچیزی بود هم لایقش
لایق گله بود هم، سایقش
(مثنوی، دفتر دوم. بخش 23)
-------------
یک تست ساده دارم برای کسانی که میخواهند بدانند آیا خودشان و هموطنانشان لیاقت این حکومت موجود را دارند یا خیر:
(ادامه از اینجا)
در تبیین واژه تضاد بودیم، همان نغمه اولین گئادر جواب خواهش های ممتد مـا
سپس تحرک و پویایی حاصل از این تضاد
بعد به سراغ سومین سرود نیز خواهیم رفت
همانا تکامل، برای تکمله ماجرا.
آیا براستی برایمان مبرهن شد که تضاد موجد پویاییست؟
بیائید سری به علوم نظری و تجربی بزنیم.
...(ادامه از اینجا)
به هر روی
ای مادر جاودان
گئا
همچنان در انتظار پاسخیم.
همانطور که از طریق نواده ات دایانا 67
آموختی بما طریقت شکار برای ارتزاق را
که انقلابی پالئولیتیکی 68 به پا شد اول بار
همان جهش معروف عصر دیرینه سنگی
و سپس با در اختیار گزاردن راهنمائی های دمتر69 مهربان، کشت را نمایاندی
و آغاز شد عصر نو سنگی70
پیش درآمد: در راستای تصمیمی که چندی پیش گرفتم که کم کم نوشته های سابق را در این وبلاگ پست کنم (البته تنها برای دلخوشی خودم و ثبت در تاریخ مکتوب وگرنه این نوشته ها اصولن خواننده ای ندارد...شاید زمانی دیگر...)، مهم ترین نوشته تمام عمرم را اینجا به یادگار میگذارم که شانزده سال پیش در تاجیکستان نوشتم. البته خلاصه ای از این متن را بصورت مثنوی گونه قبلن با خوانندگان انگشت شمار قسمت کرده ام:
