آیا تا بحال به این مهم اندیشیده اید که «یک "شیول" (مخفف شیعه ولایی) در هیچ چالش و یا نبردی در زندگی اش مقابل "دوژمن" ( = دشمن خیالی) هرگز شکست نمیخورد»؟
باور کنید چرند نمیگویم!
بله آقا...تموم شد و رفت! یعنی آخرش "شهادت" است دیگر، مرگ در رختخواب و نابودی و عدم و دوزخ که نیست! ... شهادت بالاترین قله برای فتح توسط یک شیول است و اوج افتخار اوست و همزمان یک شوینده فوق قوی برای لغزش های سهوی و گناهان احتمالی اش و یک بلیط وی آی پی به بهشت شداد!
فقط هنوز دانشمندان یک چیز کوچک را این وسط کشف نکرده اند و آن «ننه من غریبم بازی» های یک شیول پس از شهادت یارانش است! واقعا آن مظلوم نمایی ها برای چیست؟؟
سوال لاینحل عقلا از ایشان این است که: مگر بقول شما شیول های بزرگوار؛ آن شهید رشید و آن سرباز امام هُمام این "زندگی دنیوی" (تعریف زندگی دنیوی در نزد ایشان: زندگی کوتاه و تباه و منحرف و مزخرف) را به سرعت پشت سر ننهاده و به بهشت پاک سرشتان جاودان پرنکشیده است؟ خب پس دیگر دردتان چیست و اظهار ستم کشی و ناجوانمردی دشمن این وسط چه میگوید؟ اینکه فرضا می فرمایید: فلانی تا بُن دندان مسلح بود و ما با دستانی خالی و فلانی حمایت تمام دنیا را داشت و ما تنها بودیم و فلانی فقط زن و بچه می کشد و ما فقط سرباز(مثل حمله حماس در 7 اکتبر امسال!) و ما تشنه لب بودیم و طرف لب به لب و و و و؟!
اصلا بفرمایید بگویید که آیا شما میخواستید آن شهید در این دنیا بیشتر بماند که چه بشود؛ که بیشتر معصیت کند؟ یعنی میخواستید بیشتر توسط کفار کوردل به گناهان دنیوی آلوده شود؟
این را نمی خواستید که... پس بر طبل شادانه بکوبید، همیشه و همیشه...
شما همواره پیروزید...
وال لا! (با لهجه زینب موسوی)
//
تکمله: و ظاهرا آن سوال عقلا از آن دسته سوالات سخت است که هرگز قرار نیست در زندگی شیول ها جوابی برایش پیدا بشود...😉
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر