نگماشت پسر را پـدر بکار، تا کسب فــن نکرد و غـم مخورد
شهـــــــزاده نیز باشی نا بلد، مهتـــری نبــــاشد تو را نصیـب
اصل ست دانش و خـرد، کزان؛ دشت سترونی شود خصیـب
هرکس کـزو رسیــد گزنــــدی، بر مردم تنـــــگدست و عایل
هوشیار باش که بنیـادش هست، نافهمی ذهنی خـــام و زایــل
برخی به یُمن "شغـل پدر" مست، یا به مُفسدی بُرده ائتــلاف
یاباهزارخدعه، مکر و کِید، با سیه کاری رشک و آز و لاف
خودرابه منصبی رسانده اند شادازنصیب وبخت سعد و طیب
واضح بوَد ولی نصیــبـــــشان، خُسران و زیان باشد و آسیب
زیرا طریقتی ست بی شگون، چون عمارتی است بی ستـون
آنکس که ورا ارج می نهد، حقــــا که یک مُزوّرسـت و دون
در"پشت سر" همو که ارج داد، اندازه کند طرف را به هیـچ
یا لعــن و نفــی و خــوار میکند، یا در فکــاهه کند بقچه پیـچ
پس این چه جای مباهات و فخر، تکریمی که معنی است تصغیر
آگاه بشـو، ز ناکسان دور، وانگـه تو ببیـن که چیست تقدیــر!
با سعی و خطا رشـــد نما، فاش؛ بر تن بنشـان مهـار تهذیـب
یاد آر جهــد بزرگـــان دهـــــر، تا بلکه رسی به سِــرّ تحبیب
این پند اگـر ز من شنیــدی، و اندیشــــــه بشــد تو را رهنمــا
بشتاب! که وقت آزمون است، "کُـن کشف در این چامه معما"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر