خط فاربی

تقدیم به افراد متعصب به خط فارسی!ا با ورود خدمات نوشتاری اینترنت مثل "چت" و"ای میل" و سپس خدمات پیام کوتاه تلفن همراه به ایران، پدیده ای متداول شد به نام خط فینگلیش یا فارگلیسی! یعنی نوشتن زبان فارسی با رسم الخط انگلیسی. چرا که در ابتدای ورود این تکنولوژیها هنوز خط فارسی روی نرم افزارهای وارده از کشورهای مترقی تعریف نشده بود. زین سبب ، برای نوشتن مطلب، نویسنده مجبور بود یا به زبانی دیگر مکاتبه نماید و یا در صورت تمایل به نگارش فارسی، زبان فارسی را با رسم الخط انگلیسی یا لاتین به رشته تحریر در آورد. اما همین کار ساده و معقول، متأسفانه طبق معمول با مخالفت عده زیادی از ایران پرستان کم سواد و حافظان سنت غالباً بی سواد روبرو شد که ای وامصیبتا ! خطمان هم مانند دیگر مظاهر تمدنمان ؟! در معرض خطر اضمحلال قرار گرفت و حرمتش مخدوش شد. در حالیکه این افراد اگر اندکی راجع به خط فارسی مطالعه می داشتند، به این نتیجه می رسیدند که این خطی که ما ایرانیان با آن می نویسیم اساساً فارسی نیست!! نیاکان ایرانی ما پس از ورود اسلام به وسیله تیغ مهاجمان همسایه، دقیقاً همان کاری را کردند که ما جوانان معاصر پس از ورود اینترنت کردیم. یعنی زبان بومی را روی خط وارداتی نشاندند. البته با اندکی تغییر و تعدیل و اضافه سازی حروفی که در خط مهاجم یا میهمان؟! موجود نبود؛ این تصحیح خطی عبارتند از قرار دادن یک "مد" بر روی "الف"، یک و دو سرکج بر روی "ك"، دو نقطه زیر "ب" و "ج" و روی "ز" و برداشتن همزه "ك" و نقاط اضافه "ي" و "ة" . این دقیقاً همان کاریست که همه ملل می کنند از آلمانیها و روسها و خود انگلیسیها بگیر تا ترکها در همین قرن قبلی. شاید بد نباشد که بدانیم، زبان فارسی اساساً خط ندارد! چرا که آن زمان که به خط عربی نمی نوشتیم، اصولاً زبان فارسی ای به این شکل وجود نداشت ( اگر کسی امروزه به زبان های ساسانی و اشکانی و ما قبل آن برایمان صحبت کند، اصلاً نمی فهمیم چه می گوید با اینکه ریشه بسیاری از کلمات فارسی از آنجاست) و پس از سرازیر شدن واژه های عربی به زبان پهلوی هم که تا مدتها مردمان فارس زبان ، به عربی چیز می نوشتند و بالاخره پس از مدتها که از استیلای اعراب و خطشان گذشته بود، جوانان مدرن آن روزگار بودند که دریافتند که می توان به خط "فارَبی" (فارسی+عربی) چیز نوشت . این بود که خط فاربی یا همین فارسی اختراع شد. نمونه های این کار البته در بین بسیاری ملل دنیا انجام گرفته و اصلاً کار عجیبی نیست. برای نمونه از قرن بیستم ، زبان فارسی در تاجیکستان با خط سیریلیک روسی که خود از خط یونانی نشأت گرفته است ، نوشته میشود و زبان ازبکی در ازبکستان به لاتین. ( اگر کسی اهل تحقیق مبسوط در این زمینه باشد، به کشفیات زیادی نائل می شود که برایش بسیار جالب خواهد بود ). خود خط عربی نیز البته گفته می شود که از خطوط قدیمی شرق مدیترانه مشتق شده است که مدل ابتدایی آن کوفی و مدل مدرن آن نسخی است ولی به هر روی به خاطر تفاوتهای فاحش با آن خط، خطی مستقل است. اما حال که صحبت به اینجا رسید، بد نیست سؤال کنم که آیا بهتر نیست به جای خط فاربی که غیر از ایرانیان، فقط اعراب، پشتون ها و اردو زبانان و اقوام کوچک پراکنده دیگر قادر به خواندن آنند، به صورت رسمی از خط لاتین استفاده نماییم ؟ تا لااقل (1) برای یادگیری زبانمان ، یک خارجی، مجبور نباشد اول خط عربی را بیاموزد تا سپس به سراغ زبان ما بیاید و از آنطرف هم (2) خودمان برای یادگیری زبان های زنده دنیا فارغ از یادگیری رسم الخط لاتین ، خود زبان را بیاموزیم و همینطور خودمان را(3) از عذاب درست نوشتن (مثلاً اشتباهات املایی "س" و "ث" جای "ص"، "ظ" یا "ض" جای "ز" و "ذ" وغیره و ذالک) و(4) از شکنجه درست خواندن ( به خاطر نداشتن اعراب در خط فاربی و مثلاً غلط خواندن اشعار شعرای قدیم) برهانیم؟ در آن صورت مطمئنم که پس از گذشت زمانی چند، این خط فارگلیسی هم نامش تبدیل به خط فارسی خواهد شد و متعصبانی دوآتشه نیز پیدا خواهد کرد، مثل امروزه؛ به نظر شما اینطور نیست؟...ا