خداحافظي بوش؛ كفشهاي عقده گشا و يك خاطره

پرزيدنت چهل و سوم ايالات متحده هم به پايان دوران رياستش رسيد. رئيس جمهوري كه با آراي "بيش از نيمي از راي دهندگان آمريكائي" (كه گوئي فراموش كرده ايم!) هشت سال مجاز يك فرد براي تصدي اين پست را بر مسند قدرت ماند و البته در اين مدت هم، هدف اصلي عقده گشايي ليبرالهاي فوق دموكرات يا ورشكستگان مالي از داخل و ملل حسود و ضد آمريكائي از خارج بود. ضد آمريكائياني كه يا در قالب تفكرات دمده ضد كاپيتاليستي و يا عقده حقارت در مقابل رفاه اقتصادي يا قدرت تسليحاتي آمريكا و يا ژست آزاد انديشي گرفتن به انحاء مختلف خشم خود را بر سر بوش ريختند و غايت و برايند اين اعتراضها هم كه در كفشهاي يك "ژورناليست" به منصه ظهور رسيد. خبرنگاري كه با ميهمانش (هر چند هم مخالف) رسم مهمان نوازي و ادب را چنان به جا آورد تا خاطره پروكروستس* اساطيري را زنده گرداند.
اين اعتراضها البته زماني تشديد شد كه آمريكا به فرمان جورج بوش پسر، به خاورميانه لشگر كشيد. لشگر كشي اي كه در پي حملات جنون آميز وحوش انسان نما به برجهاي تجاري نيويورك ، با ورود به افغانستان آغاز شد و در پي آن براي سركوب ريشه هاي تروريسم با كمك نيروهاي ائتلاف كننده بين المللي به عراق ادامه يافت. جنگهايي كه به نظر من كاملن لازم بود. نه براي آمريكائيان و مؤتلفينشان و نه حتي براي نسل فعلي مردم زير ظلم اين سرزمينها كه خودشان لياقت رها سازي كشورشان را نداشتند، كه براي نسل فرداي اين سرزمينها كه در محيطي آزاد رشد مي كنند و وامدار حماقت پدرانشان در پذيرش اجباري ستم نخواهند بود. درباره اين مسائل زياد ميشود بحث كرد اما هدف من از اين خطوط، بيان نوع ديدگاه عوام خارجيست به آمريكا و سياستش و منطق نهفته در آن با ذكر يك خاطره.
من هر وقت در اين كشورهاي مشرق زمين سوار تاكسي ميشدم و به راننده هاي غالبن كنجكاو، مليت خود را فاش مي كردم، تقريبن بدون استثنا شروع يه تعريف و تمجيد از سياستهاي "احمدي نژاد" مقابل آمريكا مي كردند و البته بي آنكه وي را يك شخصيتي سياسي بدانند، صرفن شجاعتش را در مقابل ابرقدرت آمريكا مي ستودند و از آنجائيكه احمدي نژاد هموطن من است (شوربختانه) و ايشان هم ايرانيان را موافق با سياست حكومتشان مي دانستند (شما معلومات سياسي را بنگريد!!) بنابر اين مرا هم تشويق مي كردند كه: "احسنت! خوب از جلوي آمريكا در آمده ايد"(؟!).البته يكي دو بار خودم را آمريكائي معرفي كردم تا بسنجم برخورد سلبي و قهرآميزشان را ولي زهي خيال باطل! باز تعريف و تمجيد ها شروع ميشد اينبار از آمريكائيها و سرمايه گذاريشان و آوردن پول و بازار آزاد و رفاه به كشورشان و باز هم تشويق من به عنوان نماينده آمريكا! اما يكبار در چين يك صحنه جالب برايم اتفاق افتاد كه تعريفش خالي از لطف نيست. از سر كلاس با همكلاس آمريكائيم JAY سوار تاكسي شديم. او جلو نشست و من عقب. راننده طبق معمول كنجكاويش گل نمود و مليت وي را كه كنارش نشسته بود سوال كرد. "جي" هم گفت كه آمريكائيست. راننده كه كمي شوخ هم بود بلافاصله با دست به پشت رفيق من زد و گفت آفرين. خوب عراق را كوبيديد! دو دستش را به نشانه مسلسل در هوا گرفت و ت ت تق... كه عراق را سريع و ماهرانه اشغال كرديد و حالا هم ايران و ... در همين حيص و بيص از او پرسيد كه اين دوستت هم آمريكائيست يا نه كه ايشان گفت خير! ايرانيست!! ناگهان انگار كه برق سه فاز راننده را گرفته باشد دو، سه بار برگشت و چهره متبسم مرا ديد و واقعن ماند كه چه بگويد! ا‌نگار شرمنده شده بود و در يك Impass (تنگنا) قرار گرفته باشد ديگر تا مقصد به رل ماشينش چسبيد و لام تا كام سخن نگفت!
واقعن چه منطق غني و چه دلايل محكمي براي سنجش كشورهاي جهان از جمله آمريكا!
فكر نكنيد وضع دنياي روشنفكري "تابع مد" هم خيلي بهتر از اين وضع است. خير! يا چون حميد مولانا مجيز گوي ج.ا. در آمريكا نشسته اند و سياستهايش را تمسخر مي كنند و ارزوي نابوديش را دارند و يا چون جوانان اروپايي كلوپهاي راديكال و چپ يا اولترادموكرات كه همين آزاديشان را هم از بركت ورود آمريكا به جنگ دوم جهاني دارند؛ در كشورهاي آزادشان نشسته اند و ظاهرن دلشان براي كودكان افغاني و عراقي سوخته ولي در اصل از حسادت اينكه چرا خودشان قدر قدرت نيستند و آمريكا بايد جلودار باشد، بر بوش لعنت مي فرستند! و يا چون "مثلن روشنفكران" وطني، فقط هر چه اكثريت بگويند اينها سر تكان ميدهند و به واقع انگار حافظه تاريخي در ايشان مرده است و فراموش كرده اند كه خون آشامان طالبان و صدام آدم كش، نه تنها به ملل ديگر كشورها كه به ملت خودشان هم رحم نمي كردند و به شديدترين وجهي ملت خود را خفه و مثله مي كردند!
اما براي يكبار هم كه شده چشممان را باز كنيم. آيا برايمان متصور است كه بدون نيروهاي نجات بخش آمريكائي، چگونه ميشد شر جنون و قهر طالباني را از سر مردم افغانستان پاك كرد؟ آيا ميتوان تصور كرد كه مردم عراق از پس استخبارات صدام بر مي آمدند و گورهاي دسته جمعي عراق را پرتر و پرتر نمي كردند؟! متاسفانه اين حكومتها يا نمي روند و يا با رفتنشان خون طلب مي كنند. به نظر من افغانستان كمترين تاوان را در مقابل حذف طالبان داد و البته اگر يك سري اشتباهات استراتژيك نظاميان آمريكائي نبود، عراقي ها هم انقدر بر سر سقوط حذب بعث تاوان نمي پرداختند ولي در هر حال، اين نسل آينده افغان و عراقيست كه بوش را پدر نجات بخش خود خواهند دانست. همانطور كه يك ايراني آگاه هم سياست خارجي آمريكا را در زمان خطر حمله استالين و اولتيماتوم آنان به شوروي، باعث عدم فروپاشي ايران در زمان نخست وزيري قوام السلطنه ميداند و آنرا پاس ميدارد.
پس؛ به سلامت بوش عزيز! بگذار اين جماعت مذكور مرا هم مثل تو نادان فرض كنند. چه باك!

______________________________________

* شخصيتي اساطيري كه تختي داشت در منزلش كه مهمانان را براي خوابانيدن روي آن تخت به اندازه تخت در مياورد. يعني اگر بلند تر بودند پايشان را مي بريد و اگر كوتاه تر بودند آنقدر ميكشيد تا اندازه شوند!