شنیده ام که چکاد ادیبان زمان و فخر عالم امکان و رأس هرم عرفان...
جناب محمدرضا ی شفیعی کدکنی بدون هیچگونه دل شکنی از آمران لگنی حکومت لدُنی، خیلی نرم و برنخوردنی مشغول گشته اند به دُرفشانی و گوهرافگنی! درست همانند آن کارگردان بی مانند و پربها، که کسی نیست بجز "مهرجویی" دلها، نامور پدیده سینما، فقید شهید و کمی از خودرضا؛ که تا وقتی تیغ جور سانسور بسراغ خودش نیامده بود، اصلا انگار نه انگار جامعه دستخوش خفقانی بی اعتدال بوده آنهم بیش از چهل سال؛ عِرض ظالمان و ناکسان نمی بُرد و به گوشه ای لمیده، نان و ماست خود میخورد و شکایتی هم نداشت و گذاشت تا دست برقضا آن تیغ، بزند و "لامینور"ش را مُثله نماید بر ستیغ؛ تا شروع کند به داد و فغان و جیغ و ویغ! فی الحال باز هم چنین، ادیب قصه ی ما "کدکنی" نازنین، نیز؛ پس از تنها یک درخواست ریز "بازنگری" از طرف وزارت ارشاد از کتاب آخر خود استاد (و نه تازه توقیف و تو قیف آن!) قبل از چاپ و نشر پُر تعداد، در صفحه اینستاگرام خویش بالاخره زبان به انتقادکی گشوده و با زدن نمه نیشی به ناکسان بی بنیاد؛ سرائیدند که:
«زمانه بس که پلید و پلشت و مسخره شد
عیارسنجی خورشید، کار شب پره شد
درای هرزه درایان درآمد از در شهر
به کبریا و به هر نیک در مکابره شد»
باری، ابتدا روشن نماییم که ما که باشیم که کاری به این تواضع مَنیع و مناعت طبع بدیع و بس غریب و یا به بیانی طیب، کبر و نخوت مهیب استاذ در بیان داشته باشیم که خود را در زمره مهترها و بهترها و بالاترها و والاترها؛ یعنی خورشید و کبریا قیاس فرموده اند… پس از این تلاوت رحمت درمیگذریم و میرسیم به مسئله ی اصلی و فحوای اساسی.
سؤال اساسی آنجاست که برخی ناظران جان پرسند «خُب، چرا الان؟» یعنی چرا الان به ناگه زمانه پلید و پلشت و مسخره شد؟! آیا زمانه ی پیش از "بازنگری" کتاب، بهاری بی تشویش بوده است و یا دورانی ارجمند و بی گزند و ریش و نیش، که ما هیچ انتقاد اصولی و فریادی رسانه ای از استاد نمی شنیدیم تابحال؟! دستکم نقدی در سطح مطلوب و مورد انتظار قدما و عقلا و عرفا و فضلا و حکما و …
این شد که حقیر سراسر عیب و تقصیر نیز بالضروره قلم مندرس خام از نیام برکشیده باآنچه میدانستم از ضرب و آهنگ، سریع و بی درنگ در پاسخ به "نقد" ایشان، دویدم چالاک بر صفحه شخصی شان و سرودم که:
زمانه نیـک بسـاز و تمیز و طاهره بود
چرا که بخت "کدکــنی" بلند و طائره بود
لیک ساقط شد وپلشت وبد و مسخره گشــت
آنگه که "مســــــــــــــــاوات" زد و پرده ربود
…..عجبا و عجیبا…..
باری! با وجود این مدل فرهیختگان وطنی که تعدادشان تیره بختانه کم هم نیست و با داشتن اندیشمندانی که قبای "عافیت طلبی" بر تن دارند و قماشِ دقلی و جلبی بر دامن، نقاب مؤمن بر چهره زده اند و عینک متفرعن بر دیده، انسان لاجرم به یاد شعر نغز و پُرمغز و پُرسوز وپندآموز "مارتین نیمولر"؛ آن کشیش آلمان دوران "هیتلر" می افتد که مصداقش بارها و بارها در این مملکت تکرار شده و تو گویی شاید هرگز قرار نیست درس عبرتی شود برای وسط بازان شهیر و کبریائیان صغیر و یا حتی بینوایان گنجشک روزی اجیر. ایشان فرموده بودند:
 |
| (ترجمه به زبان انگلیسی با کمی اختلاف) |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر