آورده ام حکایتی از بیشه ای قشنگ، افسانه ای از مکر، خامی، بی حیایی، خطا، مرگ و جنگ، «روبولا کَروسکُف» نگاره ای ز دل وحش مثالی، که نقش نماید هزار نکته عالی برای جنابعالی و صدالبته تمام آن حیله گران پرتقالی!
و اما؛
شخصیت‌های این نمایش پر معما:
- روباه پیر: مکار و دقیق، استاد حیله گری از عهد عتیق که با نقشه هایی عمیق می اندازد به دلها حریق!
- الاغ خرابات: نادان و بی بنیان، که در کوران ماجرا میشود باوجدان!
- شیر شاه: مغرور و ساده لوح و خطاکار، که جای کوه همی تکیه داد بر بخار!
- کفتار آزاده: مزدور و چشته خوار، فرصت طلب و دون صفت و پلید رفتار!
- کرکس (با نام کَروسکُف): مامور و معذور در لباس خروس، که به یاری روباه می شتابد؛ پابوس!
- مرغان: ساده و عامی و بی آلایش، که "عملیات فریب" داد روح و جانشان فرسایش!
- گرگ آلفا: دلیر و قوی و پر ابهت اما فقط در کوچه های خلوت!
- شتر دنیادیده: دانا و بلندنظر و حامی، دوستی که می آورد برایت خوشنامی!
- پیلان: نیرومند و کارساز، آنانکه کنند مرغکان را سرفراز!
- و دیگر بازیگران: از جمله خویشان شیرشاه و سگهای وفادار و بیگناه، گاومیشان و گوزنهای گم کرده راه و شغالان منفعت خواه و قویی خیرخواه که میشود شاه!
پیش آی و نشین که این قصه ســــاز شود
با شعر کهن، حکایت آغــــــــــــــاز شود
گوش ات بسپار به زیر و بم های ظریف
تا سِــــــرّ نهفتـــه ای در آن بـــــاز شود:
*روبولا کَروسکُف*
1
اگر داری تو درک علـم تفسیــــــــر
بیا تا گویم ات از روبهــی پیــــــــر
2
که چون زور شکارش رفت تحلیـل
کشید او نقشــه ای عالی به تفصیـل:
3
الاغی میشناخت در آن حوالـی
که بود او آس و پاس و لاابالی
4
بدو گفتا: «برو در بیشــــه ی جـــار
همان جایی که دارد مــــرغ بسیـــار
5
به شیری که درآنجا شاهشــان است
رسان پیغام من دربســت و یکدست
6
بگو: «رئیس روستای نخجیـــــر
اجیر کرده شکـــارچی شیرگیر!
7
اگـــر جان و تبارش دارد او دوسـت
با تو سمتی رود که مأمن آنسوست!»
8
(بِبَر او را به دشت سرو دامـــــن
برایت نقشـــه اش را میکشم من)
9
بگو: «وقتیکه اوضاع گشت دمساز
سریع برگردد و شاهی کند بـاز»...
10
چو شیرِ بیشه آگــه شد ز اخطـــار
نمود او خانـــدان خود خبـــــردار
11
که چه بنشسته اید؟! انســان صیاد
بدنبال شکـــــــار ماست؛ ای داد!
12
چه بهتر ما از اینجا دور گردیـــم
به دنبال الاغ، مستـــور گردیـــم
13
و وقتی زآسیـــاب، آبهـا بیفتــــاد
دوباره باز گردیم امـــن و دلشاد
14
پس او همســر و شیـــرزادگان را
مهیای سفــر کرد رو به صحــــرا
15
بدین ترتیب همه شیـــران بیشــه
شدند راهی پی آن سفلــه پیشـه...
16
وز آنسـو روبهک فوری خبـــرکرد
رفیق دیگرش: "کرکس سـر زرد"!
17
لباس یک خــروس بر او بپوشــــــاند
او را مأمورمخفی"کَروسکُف" خواند
18
فرستاد سوی مرغان آن نفــــوذی
با یک فیلمنامه ی سنجیده؛ موذی
19
که: «ای بیخبران ساده ی خام
خبر دارم براتان زان شه رام!
20
همان شیری که فرضا یارتان ست
هم الان رفته پیش روبه مســـــــت
21
برای بستن عهـــد؛ تا همیــشه
سپارد هفته ای یک بار بیشـــه
22
به او تا با کسان خود بیاینـــــــد
و هرچه مرغ خواستند، برُبایند
23
در ازایش قبــول کرده روبــاه
دهد درس سیاست اولاد شاه»!
24
بسی آشوب شد در بین مرغـان
که قاصرست زبان از شدت آن
25
همه باهم شدند هم رأی و هم فام
نثار شیر کردند فحش و دشنــام
26
ندا داد "کَروسکُف": «ملت نترسیــد!
من اینجایم به تدبیــــــر و به امیــــــد
27
علاج اینست که غوغایی بسازیم
به سگ های مطیع شیــــر تازیم
28
اگر سگها ز بیشـــه دور گردند
شیران دیگر به اینجا برنگردند
29
و وقتی شیرشاه از تخت راندیم
بدانید فاتحه روبه را خواندیــم
30
چرا که میشناسم یک "روبه خوار"
دلیر و مؤمن و آزاده؛ کفتــــــــــار!
31
اگر کفتــــــار، اینجا شــــــــاه گردد
همینجا "مشهد روبـــــاه" گردد!»...
32
بدینسان شد که مرغان گول خوردند
به سگهای خودی بــــــد حمله بردند
33
سگان هم قهـر کردند و نماندنـــــد
مرغان کفتـــار را برتخت نشاندند
34
همه راضی که آمـــد خصـــم روبـــاه
و روبه شاد که نه سگ ماند و نه شاه
35
زدیگرسو الاغ، شیران به "دِه" برد
به تیــــــــغ آدمی آنها را بسپــــرد...
36
بلی! شاهی که هالــو شد طفیلی ست
سزای تکیه بر کــــذاب، سیلی است
37
اگر شیر اندکی هوش وخـرد داشت
به ارشاد الاغ وقعـی نمیگـذاشت...
38
همه مرغـان گرفتند جشـن آن روز
چو می پنداشتند گشتند "پیــــــروز"
39
بریدند کیک را با رقص چاقـو
یکی قُـدقُـد، یکی قوقولی قوقـو
40
کَروسکــــف وقتی دید ذوق سفیهـان
گذاشت نامش را "انقلاب مرغـــان"
41
حسابی "مِی" زدند تا صبح مُطَـوّل
نفهمیدند که کِــی رفـت شــب اول
42
ولی از روز دو، کفتــار چندش
یکایک ماکیان را بُــرد گردش
43
به خدعه بهر سیر و گشـت میبُرد
ولی در سینـی به روباه میسپــرد
44
روباه با کارد و چنگال مثل یک لُـــــــرد
یک روزاردک، دگرروزجوجه میخورد!
45
و وقتی سیر میگشت او از افطار
میداد الباقی اش کرکـس و کفتـــار
46
الاغ اما سرش بس بی کُلَــــــه ماند
چرا که او علف میخورد نه پسماند
47
از اینرو تازه آورد کرده اش یـــــاد
بکل شرمنده شد؛ به عــرعــر افتاد
48
که چه کردم منِ بی عقل جان سخت
چه آوردم سر شیـــران بدبخـــــــت
49
چرا من گول آن روباه خــوردم؟
چرا من شـــاه به کشتارگاه بردم؟
50
برای روبه و کفتـار و کرکس
نمودم من فدا مرغان بی کس؟
51
حســـــــــابی شد دچار درد وجدان
ولی کو چاره بر بیچاره مرغان...
52
گذشت و مه گذشت و سال بگذشت
و بیشه پُر ز گــاومیش و کل گشت
53
عجب نیست! بیشه کز شیران تُهی شد
همان به کثرت گـــــــــــاو منتهــی شد
54
و چون گاو و گوزن آیــند به بیشه
شغـال و گــــرگ هم گیرند ریشه
55
پس از یکسال زانقـلاب مرغان
گروهی گـرگ آمدند به میــدان
56
و این گرگان به قلب پیر روباه
شـــدند مانند پیکانـی روانــکاه
57
گذاشت یک گرگِ آلفـــــا چنـد قانون
و این یعنی هموست رهبرهم اکنون:
58
«تمام خاک بیشه مُلک گرگ است
سزای مدعی رنجی سترگ است»
59
پس آن روباه شــاد قصــه ی مــــا
بشد بسیــار غمگین؛ رفت به اغما
60
چون او هرگـــز به خـــــــواب هم نمیدید
که مکرش برخودش چرخد؛ که چرخید!
61
ولی کفتـــــــــار ذهنش شد شکوفا
ببســــت یک عهد نو با گرگ آلفا
62
که «ما گر متحد گردیم و همــکار
شغـالان را کنم من رام و رهـوار
63
تو آنان را به من بسپار آنگــاه
کنم دستانشان از مـــرغ کوتاه
64
و ضمنا سهم فرزندان مصون است
برای توله ها مرغ درحُصون است
65
و من تنها خورم پسمانــده لاشـــــه
ولی پیش عدو، دستم به ماشه!»...
66
بدین سان وضع بیشه روز پی روز
میشد حتی فجیــــــــــع تر ز دیروز
67
کفتـــار که تابحال یک مرغ میکشـت
الان سه تا سه تا میکشت با مشــت
68
خلاصه شد "جهنم"؛ بیشه ی شاه
پس از آن انقلاب نحس و جانکاه
69
طیور نر صف اعـــــدام به زاری
و ماده ها به شغل تخم گــــــذاری
70
تمام ماکیـــــــــان گشتند بــــــــرده
همه مسخ و همه منگ، مثل مُرده!
71
کسی حتی زمان "شــیـــــر" در یاد
نمی آورد؛ که چــون بودند آزاد؟!..
72
الاغ اما ز خشم دیــــــــوانه گردید
از این ظلمی که او هر روز میدید
73
به صحرا زد چو مجنون اشک میریخت
بقدری رفت تا افتـــــــــــاد از ریخـــــت
74
بیفتـــاد بر زمیـــــن از هُــرم گرما
و راضی به سَقَط شد؛ حسب کارما
75
همینکه داشت روح ازتن می آویخت
به ناگه سطل آبی بر سرش ریخــــت
76
به دشواری گشود چشمان خود را
و او دید یک شتر، هم قدّ افــــــرا
77
بدو گفتا شتر: «برخیـز خالــــو!
بیا اینجا نشیـن بر روی زیلــــو
78
بگو با من که داســـــــتان تو چیســت
کسیکه مُرده میخواهد تو را کیست؟!»
79
الاغ عـــری زد و زد زیــــر گریه
شتر دستی کشید رویش چو دایه
80
الاغ چون شد ز اندوهش مبرا
به اشتر گفت کل ماجـــــرا را
81
شتـر بسیـــــــــار خشمگین و دمـان شد
چطور است کوره ی داغ، او همان شد!
82
ولی چون بود "سرد و گرم چشیده"
مسلط شد به خـــود آن دنیـــــا دیـده
83
بگفتا «گرچه تو لایـــق نباشی
ولی بر زخم نباید مِلـــح پاشی
84
کنون وقت کمک به ماکیان است
رها کردن ز چنـــگال ددان است
85
من اینک جمع سازم اشتران زود
که با هم راه حل سازیم مشــهود»...
86
چو معلـوم گشــــــت نزد اشتران امر
بگفت سالارشان: «در طول این عمر
87
نه دیدم نه شنیدم هیــــــچ بختـــی
از این بدتر؛ چه زندگی سختی!»
88
نمودند مشورت بیش از سه ساعت
سپــــس باهم ببستند عهد و بیعـــت
89
که با پیـــــــــــلان جلگه ی شمالی
کنند یک ائتلاف نیک و عالـــــــی
90
و وقتی آن توافق شد پدیــــدار
به بیشه حمله آرند متفـــق وار
91
فرستادند پس پیکی فــــرا رود
که پیلان را کنند آگه زمقصود
92
پس از آنکه تفــاهم گشت حاصل
زجلگه هنگ پیلان گشت واصل
93
ببُردند حمله به گرگــان و میشــــان
ز چپ گُرد اُشتران وز راست پیلان
94
چنان زخمــی زدند بر گرگ آلفا
که با زوزه فرو رفت کُنه ژرفا!
95
الاغ هم حمله آورد سوی کفتــــــار
به جفتک پرت کرد او بر سر دار!
96
تمــــــــــــام بیشـــه آنان پاک کردند
و ظلم و حق خوری را خاک کردند
97
پس از آنکه تمام شد کار ایشان
برفتند سمت مرغــان پریشــان
98
به دلجویی گرفتند دست آنــــان
نوازش کردند و تیمار و درمان
99
قرار شد یک "قو" از مابین مرغان
بگردد شاه بیشـــــه از دل و جــــان
100
و یک گروه ز پیلان سلحشـــور
مدام پایــــش کنند امنیـت از دور
10َ1
که دیگر کس نیابد فرصتی تا
نگاه چپ کند بر بیشــــه حتا!
102
و این بود آخر آن انقـــــــــــلابی
که روبه ساخت؛ قلابی، سرابی!
103
با همکاری یک خر از خرابات
و آن کفتار و کَروسکُف بد ذات
104
نمود اجرا سناریوی ننگیـــــــــن
و مرغان بیخبر از مکر سنگین:
105
وی اول خــر را دوست شیر نشان داد
که قصدش یاری است به آن روانشاد!
106
سپس با حیله شد دشمــــــن کفتار
تا مِهر خلق به او بخشد؛ دغلکار
107
در آخر طرح خود با نامی جعلی
بِزد امضـــــا به نام مرغ اهلــی
108
به نام ماکیان بنوشــت آن را
کسانیکه فقط دادند جــان را
109
پس از قتل هزاران مرغ گلگون
بسر شد عاقبت آن فصل پرخون
110
و آن شد درس عبرت نزد مردم
که نسپارند هرگـــــز به تلـه، دُم
111
در آخر گر بپرسیـــــد با چه بُرهـان
شد "روبولا کَروسکُف" نام داستان؟
112
بگویم زیرا "اسم رمز" نابی ست
که پشت نقاب "هر" انقلابی ست!*
/////////////////////////////////////////////////////////
بســـــــر شد این نمایش، اما بدان تو جانان
همواره خیر و خوشی، نیست پایان داستان
روباه ها همیشـــه، نشسته اند گوش بزنگ
گر کاهلی نمایی، می شکنند ات به سنــگ...
___________________________________
___
*- توضیح ضروری اینکه از دید من کل حیوانات از لحاظ ارزش وجودی برابرند و هیچ حیوانی برتر از دیگری نیست و صرفا این شعر به پیروی از کتابهایی از جمله "کلیله و دمنه" که از دنیای حیوانات و صفاتی که انسانها به آنان منتسب کرده اند (که بعضا اشتباه هم هست)، بعنوان تمثیل؛ به همان سبک و بر همان سیاق تحریر شده و هیچ قصد و غرض دیگری در مورد ارزشگذاری روی حیوانات "مطلقا" در میان نبوده است. البته این در مورد انسانها و اعمال و ارزش آنان موضوع کاملا دیگر است و مطمئنا قصد و غرض درمیان بوده است..!
*********************************
Oh, what a tale from a land far and near, A story of tricks that'll tickle your ear! It's "Rubola Karuskof," a fable so grand, About a sly fox with a sneaky old plan.
The Characters in This Whimsical Whirl:
- The Fox: Old and crafty, with a grin full of guile, a schemer supreme who'll make you smile (or frown!).
- The Donkey: A fool, oh so braying and bold, leads lions to doom in the heat and the cold.
- The Lion King: Mighty and proud, but a bit of a dope, trusts the wrong folks and slips down the slope.
- The Hyena: Sneaky and mean, laughs in the dark with a grin that's unclean.
- The Vulture (as Karuskof): A bird in disguise, spreading lies with a huff, dressed like a "rooster" to stir up the fluff.
- The Birds: Simple and sweet, but easily tricked, they cluck and they tweet.
- The Wolves: Fierce and so wild, led by Alpha the bold, they howl and they smile.
- The Camels: Wise and so tall, they rally the troops to answer the call.
- The Elephants: Strong and so gray, they charge into battle without delay.
- And more jungle folks: Lions' kin, dogs so true, buffaloes, deer, jackals and a swan who'll rule anew!
Now, settle in tight, for the story begins, In old rhymes, with some giggles and grins. We'll bounce through the verses, from one to the end, With rhythms that dance like a fox 'round the bend!
"RUBOLA KARUSKOF"
1
If your brain’s full of smarts and it’s ready to hear,
Come close for a tale of a fox old and drear!
2
His hunting grew feeble, his strength all a-flutter,
He sketched a grand plan with a sly little mutter!
3
He knew a poor donkey from nearby lands,
A broke, carefree fool with no plans in his hands
4
He said, “Trot to the grassland where neighbors abide,
Where poultry galore cluck and strut side by side!
5
To the lion who rules as the king of that place,
Deliver my message, all sealed and in haste!
6
Say, ‘The village chief hired a hunter, oh my,
A lion-catcher bold, with a glint in his eye!
7
If he loves his life and his kin, big and small,
He’ll follow you quick to a safe place, that’s all!
8
(Take him to SARVDAMAN field, where cypresses sway,
I’ll draw you a map to guide you that way!)
9
Say, “When all’s calm and the danger’s no more,
He’ll zip back quick and be king as before"
10
When the lion got wind of the warning so grim,
He alerted his kin with a roar and a vim!
11
"Why sit here like lumps? The human's on the prowl,
Hunting us down with a scowl and a growl!
12
Let’s hurry and scamper, get out of this spot, Follow that donkey, hide well where it’s not!
13
When the dust has all settled and danger’s no more,
We’ll return safe and happy to rule as before!
14
So he gathered his wife and his cubs in a line,
Set off for the desert with a plan so divine!
15
And so all the lions from the grasslands far and near,
Followed that fool with his bray loud and clear!
16
Meanwhile, the fox dashed to his pal in a whirl,
To the vulture, that sly, sneaky bird!
17
He dressed him in rooster clothes, cunning and spry,
Called him “KARUSKOF,” the secret sly spy!
18
He sent that sly spy to the birds in a huff,
With a script full of tricks, oh so cunning and tough!
19
“Oh, clueless old birds, so simple and green,
I’ve news of your king, that lion serene!
20
That lion you think is your friend tried and true,
Just went to the fox, all tipsy and blue!
21
To strike a big deal that’ll last evermore,
Hand over the grasslands one day to explore!
22
So he and his kin can swoop in with a grin,
Snatch any bird they want, oh what a sin!
23
In return, the fox vowed with a wink and a nod,
To teach the king’s cubs how to scheme and defraud!
24
The birds went berserk in a flap and a fuss,
Their squawks were too wild for words to discuss!
25
They teamed up as one, all agreed in a flash,
Cursed out the lion with a big angry bash!
26
KARUSKOF shouted loud, “Birds, don’t you despair!
I’m here with a plan, full of hope and flair!”
27
The fix is to stir up a ruckus so grand,
Attack the king's dogs, chase them from the land.
28
If those dogs flee the grasslands far and away,
The lions won’t return, they’ll stay gone, hooray!
29
Once we’ve kicked out the lion from his kingly throne,
The fox’s last song will be sung with a moan!
30
For I know a hyena, so bold and so free,
A brave, faithful friend who’ll crush fox misery!
31
If hyena rules here, oh what a sight,
This place becomes “Fox Slaughterhouse” overnight!
32
And so the poor birds were fooled by the lie,
Attacked their own dogs with a squawk and a cry!
33
The dogs got upset and left in a huff,
The birds crowned hyena, thinking that’s enough!
34
All cheered for fox’s foe now wearing the crown,
Fox grinned—no dogs, no king left in town!
35
Meanwhile, the donkey led lions to the village,
Handed them to humans who slew them with rage
36
Yes! A king who’s a fool becomes just a pest,
Trusting a liar earns a slap at best!
37
If the lion had smarts, just a speck in his head,
He’d ignore that donkey’s foolish words said...
38
The birds threw a bash on that day with a cheer,
Thinking they’d won, oh victory near!
39
They sliced up the cake with a knife-dancing spree,
One clucked “Cluck-cluck,” one crowed “Cock-a-doodle-dee!”
40
KARUSKOF saw their joy, those silly bird crews,
Named it “Birds Revolution,” a trickster’s ruse!
41
They guzzled their brew till the dawn stretched so long,
Didn’t notice the night had sung its last song!
42
But from day two on, hyena so vile,
Took birds one by one for a “stroll” with a smile!
43
With tricks for a tour, he’d lead them astray,
Then hand them to fox on a shiny silver tray!
44
The fox with his fork, like a lord so refined,
Ate duck one day, chick the next, oh so unkind!
45
When stuffed from his feast, with no hunger to spare,
He tossed scraps to vulture and hyena to share!
46
But the donkey got nothing, his pockets all bare,
For he munched only grass, not the scraps they would share!
47
So he recalled his deed, his shame freshly clear,
Fell to braying and wailing with a loud “Hee-haw” tear!
48
“What have I done, you brainless old mule?
Brought doom to the lions, oh what a fool!”
49
Why’d I fall for that fox and his trickety guile?
Led the king to the slaughter, oh what a vile!
50
For fox, hyena, and vulture so grim,
I gave up the birds, all helpless and slim?
51
He drowned in deep guilt, his heart all a-pain,
But where’s the fix for those birds in the rain...
52
Months passed, a year flew, time zipped in a rush,
The grasslands filled with buffalo and deer in a gush!
53
No shock! A land free of lions so bold,
Ends up with buffalo and deer in heaps untold!
54
When cows and deer flood the grasslands so green,
Jackals and wolves sneak in, unseen!
55
A year post that Bird Revolution’s spree,
A pack of wolves stormed the field, wild and free!
56
Those wolves pierced the fox’s old heart like a dart,
A deadly sharp arrow that tore him apart
57
An alpha wolf set down rules with a growl,
Meaning he’s boss, the leader right now!
58
“All the grassland’s ours, it’s wolf land, you see,
Claim it? You’ll suffer great misery!”
59
So our happy old fox, from this tale so sly,
Grew sad and collapsed with a gloom-laden sigh!
60
He never dreamed, not in his sleepiest trance,
His tricks would turn back—what a terrible dance!
61
But the hyena’s mind bloomed, clever and spry,
Struck a new deal with the wolf alpha, oh my!
62
“If we team up tight, partners bold and true,
I’ll tame those jackals for me and for you!
63
Hand them to me, and I’ll clip their paws fast,
Keep their mitts off the birds, their grabbing won’t last!
64
Plus, your pups get their share, safe and sound,
Birds for the cubs, all locked up and bound!
65
I’ll munch on the scraps, the leftover meat,
But against foes, my trigger’s ready to beat!
66
And so the grasslands grew worse day by day,
Even grimmer than yesterday, in a terrible way!
67
The hyena who once killed one bird with a grin,
Now smashed three at a time with a punch and a spin!
68
In short, the king's woods became hell on earth,
After that cursed revolt, what a dearth.
69
Male birds lined up for doom in a row,
Females laid eggs, in sorrow they go.
70
All the birds turned to slaves, bound and forlorn,
Bewitched and bewildered, like dead men they’re worn!
71
No one recalled the lion’s old reign,
When they were free, with no chain or pain!
72
But the donkey went mad from the wrongs he could see,
Rage burned his heart, oh how wild was he!
73
He dashed to the desert, tears falling like rain,
Ran till he dropped, all tattered and drained!
74
He fell to the ground in the scorching hot blaze,
Gave up to his fate, lost in karma’s cruel maze!
75
As his spirit was fading, about to take flight,
A bucket of water splashed down in the night!
76
He opened his eyes with a struggle so grand,
Saw a camel as tall as a maple tree stand!
77
The camel cried out, “Rise, you stranger, don’t mope!
Come sit on this rug, don’t give up hope!
78
Tell me your tale, what’s got you so blue?
Who wants you dead? Spill it, now, do!”
79
The donkey brayed loud and burst into tears,
The camel patted softly, soothing his fears.
80
Once freed from his woe, the donkey confessed,
Told the camel his tale, all the mess he’d professed...
81
The camel grew furious, hot as a flame,
How could this be? What a shame!
82
But wise from his travels, cool as a breeze,
He calmed himself down with experienced ease
83
He said, “Though you don’t deserve a kind hand,
No salt on your wounds, you poor foolish stand.
84
Now’s time to help birds from their terrible plight,
Free them from claws of the beasts in the night!
85
I’ll gather the camels, quick as a flash,
We’ll craft a clear plan to fix this mishmash!
86
When camels learned all of this awful affair,
Their leader cried out, “In my life, I swear!
87
I’ve never seen fate so cruel and so grim,
What a hard life, what a terrible hymn!”
88
They talked for three hours, with chatter and hum,
Then swore an oath tight, united as one!
89
With elephants up in the northern plain wide,
They’d forge a grand pact, standing side by side!
90
Once the deal was struck, all clear and so bright,
They’d storm the grasslands with unified might!
91
They sent a swift envoy across the stream’s flow,
To tell the elephants all they should know!
92
Once the deal was agreed with a nod and a cheer,
The elephant herd marched right over here!
93
They charged at the wolves and buffaloes in a blitz,
Camels from left, elephants right, no quits!
94
They struck the wolf alpha with wounds deep and sore,
He howled as he sank to the depths evermore!
95
The donkey charged hyena with kicks fast and spry,
Hurled him to the gallows, up high in the sky!
96
They cleaned out the grasslands, made villains all flee,
Buried the tyranny, set justice free!
97
When their work was done, with the bad guys no more,
They went to the birds, all tattered and sore.
98
They held the birds’ wings with a gentle, kind touch,
Soothed and healed them with care oh so much.
99
They chose a fine swan from the birdies’ own flock,
To rule the grasslands with heart and with stock!
100
A band of brave elephants, bold and so true,
Would guard from afar, keeping peace in clear view!
101
So no one could ever sneak a mean glance,
At the grasslands again, not a single chance!
102
And that was the end of that fake revolution,
Fox’s trick, a mirage, just a sly old illusion!
103
With help from a donkey from the dumps low and grim,
And that hyena and KARUSKOF, wickedly dim!
104
They played out a plot so shameful and sly,
The birds unaware of the heavy, dark lie!
105
First, the donkey posed as lion’s best friend,
Pretending to help, but plotting his end!
106
Then fox faked a feud with hyena, his “foe,”
To win birds’ trust, that schemer’s sly show!
107
At last, fox’s "false flag", with a name not so true,
Signed it as birds, oh what a sly ruse!
108
He pinned it on birds who gave up their lives,
Sacrificed souls in that scheme full of jives!
109
After thousands of innocent birds met their doom,
That bloody, vile chapter closed up with a boom!
110
It taught all a lesson, to folks far and near,
Don’t fall for false friends who pretend to hold dear!
111
And now you may ask, with a curious plea,
Why “RUBOLA KARUSKOF” names this tale, gee?
112
It’s a code name so clever, it fits like a glove,
Works for every revolt, with a sly push and shove!
///////
The End of This Story, So Wild and So Grand! (Heed This: Fox’s Tricks Fool the Trusting Old Band!)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر