انسان، حافظه است

 انسان بدون حافظه واقعا چیست؟

این شاید سخت ترین سوال در حوزه انسان شناسی باشد. اصلا می توانید فکرش را بکنید که بدون حافظه شما چه تعریفی می توانستید از انسان داشته باشید>؟

غیر از اینست که تمام تعاریف ما از خودمان و از جهان پیرامونمان را ما از مخزن حافظه بیرون میکشیم؟ تمام ارتباطات ما. خانواده، دوستان و هر که میشناسیم تنها کدهایی در حافظه ی ما هستند.

این موضوع را در این پست بررسی می کنیم:

قصه های کریشنا

(از کتاب "فصلهای باشکوه" نوشته "مدهور جافری") همراه با تفاسیر مترجم

این قصه که از کتابی که سالها پیش از ادبیات فولکلور ترجمه کرده ام مثال خوبی است از تاثیرپذیری دیگر ادیان و قصه های مغروف از آیین هندو. شما براحتی می توانید منشا بسیاری از داستانهای مذهبی ادیان سامی را در اوراق قدیمی هندوئیسم بیابید:

راز بزرگ: شبکه "بنی جسریت" های حقیقی

 درست یکسال و نیم پیش در مرداد ماه 402 وقتی داشتم مطلبی تحت عنوان "DUNE" (به معنی "تلماسه": که اشاره به کویری بودن مستعمره ای دارد که غنی است از یک "ماده ارزشمند" که همه بدنبال آن هستند) را در این وبلاگ پست میکردم، (در این آدرس) که توضیحاتی لازم از متشابهات آن داستان با سیاستهای جهانی روز و نمودهایش در جهان واقع بود بر آن قصه ی فوق العاده و تفکربرانگیز و تمثیلی "فرانک هربرت" که در "ناکجاآباد" میگذرد؛ هرگز فکر نمیکردم...