من هرگز آجیل به کیلویی یک میلیون تومان نخواهم خرید!
چون از یک طرف تجربه نشان داده است ملتهایی که آجیل و خشکبار نکاشته اند و نخورده اند، نه تنها نمرده اند؛ بلکه ظاهرا مغزهایشان هم در بسیار موارد بهتر کار کرده است و نه تنها ملاهایشان را رهبرانشان نکرده اند بلکه غالبا از لحاظ سطح اقتصادی زندگی نیز نسبت به آجیل خورها مرفه تر بوده اند! پس بالطبع این خوردنی، از ضروریات تغذیه بدن انسان نبوده و نیست و من پول خود را مطمئنا صرف تنقلات نمی کنم (اساسا ماتمستان را چه به خوردن تنقلات، آنهم گران؟! آجیل و نقل و نبات مال نشاطستان آینده است) و اگر میخواهید بدانید که پولم را صرف چه چیزهایی میکنم؛ خدمتتان میگویم که من:
اگر یک میلیون تومان داشته باشم، "خوراک حیاتی" برای یک هفته "زنده ماندن" میخرم نه آجیل!
اگر ده میلیون تومان داشته باشم، برای "کالاهای اساسی" یک ماهه برنامه ریزی میکنم.
اگر صد میلیون تومان داشته باشم، نود میلیونش را طلا یا دلار میخرم و ذخیره میدارم.
اگر یک میلیارد تومان داشته باشم، صد میلیون ودیعه خانه میدهم، باقی را طلا یا کریپتو یا ارز کاغذی میخرم.
اگر ده میلیارد تومان داشته باشم، یک خانه کوچک در شهر خود میخرم!
اگر صد میلیارد تومان داشته باشم، حتما به کشوری آزاد مهاجرت می کنم و از این ماتم سرا میروم.
اگر یک تریلیون تومان پیدا کنم، دوباره به ایران آمده، شرکت تولید انرژی پاک و پلاستیک غیرپلیمری میزنم.
اگر ده تریلیون تومان پیدا کنم، درآمریکا موسسه تحقیقاتی دانش بنیان ساخت باطری هایی با طول عمربالا میزنم.
اگر صد تریلیون تومان پیدا کنم، با نصفش در افغانستان، کانون استعدادیابی میزنم و با نصف دیگر شرکتها در ایران و آمریکا را مجهزتر و پیشرفته تر می کنم.
و
اگرهزارتریلیون تومان پیدا کنم، درکنارهمه کارهای بالا، یک مزرعه بزرگ میخرم و آنرا زیر کشت انواع آجیل (چهارمغز) مرغوب میبرم و محصولاتش را بصورت سهمیه بندی میان عاقلان ایرانی یعنی همان کسانیکه هیچگاه یک میلیون تومان پول آجیل ندادند به رایگان توزیع میکنم که حین خواندن صفحات وبسایتم نوش جان کرده، به به و چه چه کنند! (البته از طعم آن آجیل😂)
پس خلاصه در هر صورت،
من "آجیل" به کیلویی یک میلیون تومان، هرگز نخواهم خرید!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر